Χαρά μου

Τέτοιες μέρες, 11 μήνες πριν, ξαπλωμένη υποχρεωτικά από κρεβάτι σε καναπέ και ανάποδα, περίμενα να μείνω μόνη για να βάλω τα κλάματα... Βρισκόμουν στον τελευταίο μήνα της εγκυμοσύνης μου και είχα πρόωρες συσπάσεις. Φοβόμουνα όμως...για το μωρό μου, για τη ζωή μου, για τα άλλα μου τα παιδιά. Πίστευα πως κάτι θα πάει στραβά και θα τελειώσω. Έτσι μου είπε ο γυναικολόγος μου πριν κάμποσα χρόνια, που γέννησα για τελευταία φορά. "Είχες μεγάλη αιμορραγία και κινδύνεψες πολύ... Δεν πρέπει να το ρισκάρεις ξανά..." Και γω, όλα αυτά τα χρόνια (12 στο σύνολο) κοιμόμουν και ξυπνούσα μ'αυτή την έννοια. Τώρα που ήρθε αυτό το μωρό, το ήθελα τόσο πολύ και φοβόμουν άλλο τόσο. Πέρασα λοιπόν όλους τους μήνες της εγκυμοσύνης μου μέσα σε άγχος και κλάμα. Να θέλεις κάτι τόσο πολύ και να φοβάσαι που το έχεις.... Μια μάχη συναισθημάτων μέσα στην ψυχή μου, που μαζί με τις ορμόνες μου που ήταν στις "χαρές" τους.... με έκαναν ένα μάτσο χάλια. Μέσα στα κλάματα και στις προσευχές πέρασε ο καιρός (ατέλειωτος !) και γέννησα επιτέλους. Και το θαύμα έγινε και πήγαν όλα καλά κι ας μην το περίμενε κανένας....

Σήμερα, 11 μήνες μετά, κοιτάζω το κοριτσάκι μου που μεγάλωσε τόσο και δεν το πιστεύω. Όσο δύσκολα πέρασε η περίοδος της εγκυμοσύνης, τόσο γρήγορα περνά ο καιρός από τότε που γεννήθηκε. Και μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα. Κάνει τα πρώτα της βήματα, λέει τις πρώτες της λεξούλες, αγκαλιάζει, στέλνει φιλάκια, προσπαθεί να τραγουδήσει, να σφυρίξει και κάνει όλους μας ευτυχισμένους.

Πόσο άλλαξε η ζωή μου με τον ερχομό της! Περιορίστηκα πολύ - και δεν ήμουνα έτσι συνηθισμένη... αλλά το απολαμβάνω. Δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτε... αλλά δεν με ενοχλεί. Δεν κοιμάμαι όσο πριν και νιώθω κουρασμένη... αλλά δεν θα την άλλαζα με τίποτα στον κόσμο. Νομίζω πως πάντα το περίμενα αυτό το μωρό.

Θεέ μου... την κοιτάζω και δεν την χορταίνω. Είναι γλύκα... Ας είναι πάντα καλά....