Μια ζωή ολόκληρη μου φαίνονται τα 18 χρόνια που πέρασα δουλεύοντας. Ξεκίνησα μόλις τέλειωσα τις σπουδές μου και είμαι τώρα στα 40. Δουλειά και οικογένεια σε παράλληλους δρόμους. Έτρεχα τα αγόρια μου στα νηπιαγωγεία και αργότερα στα σχολεία και έτρεχα να προλάβω - μήπως και αργήσω να πάω στο γραφείο. Έφευγα από κει και πήγαινα να τα μαζέψω για να φτάσω στο σπίτι πτώμα στην κούραση. Μαγείρεμα, πλυντήριο, σιδέρωμα, διάβασμα των παιδιών, γενέθλια, αγγλικά, πιάνο... Μια ολόκληρη ζωή μέσα στο άγχος. Τα καλοκαίρια δε, που τα σχολεία ήταν κλειστά, εγώ ζούσα ένα μαρτύριο. Τα παιδιά μόνα τους στο σπίτι... Να παίρνω συνέχεια τηλέφωνο να δω τι κάνουν και να είμαι με τη ψυχή στο στόμα. Παπούδες και γιαγιάδες δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ κι ας κάθονταν όλοι στο σπίτι (αυτό το καταπίνω - δεν είναι κανείς υποχρεωμένος να νοιάζεται για τα δικά μου παιδιά)
Όνειρο ζωής (και άπιαστο) να σταματήσω να δουλεύω για να κοιτάξω επιτέλους τα παιδιά μου (που μεγάλωσαν και δεν τα χάρηκα), το σπίτι μου (που ποτέ δεν πρόλαβα να το καθαρίσω), τον άντρα μου (που όλο παραπονιέται ότι τον παραμελώ) και τον εαυτό μου (που θέλω να κάνω τόσα πράγματα και ποτέ δεν προλαβαίνω).
Τώρα που τα αγόρια μου έγιναν έφηβοι - 12 και 15 !!! - αποκτήσαμε ένα καινούριο μέλος στην οικογένεια : ένα κοριτσάκι !!!! Ε... αυτό ήταν. Σταμάτησα επιτέλους από τη δουλειά. Έχω τώρα ένα βρέφος φροντίσω. Είπα: τις ανάγκες μας εμείς τις κανονίζουμε, παίρνοντας λιγότερα θα ξοδεύουμε λιγότερα. Και στο κάτω - κάτω, κανένας μισθός, όσο μεγάλος κι αν είναι, δεν μπορεί να με κρατήσει μακριά από το μωρό μου.
Είμαι λοιπόν ένα χρόνο τώρα στο σπίτι. Όσο είναι ξύπνιο το μωρό, με κρατά απασχολημένη. Μόλις κλείσει τα μάτια της, τρέχω να ετοιμάσω φαγητό για το μεσημέρι - Μην έρθουν οι άντρες του σπιτιού κουρασμένοι και δεν βρουν να γεμίσουν το στομάχι τους. Το αγγελούδι μου ξυπνά. Θέλει να παίξει. Την βάζω στο καρεκλάκι της και την κουβεντιάζω, ενώ παράλληλα πλένω και τα πιάτα. Δεν αντέχει άλλο - θέλει αγκαλίτσα :) Κάνουμε μια βόλτα στον κήπο. Κρατώντας την στο ένα χέρι ( έτσι δικαιολογούνται τα μπράτσα ! ) προσπαθώ με το άλλο να συμμαζέψω λίγο το σπίτι, να βάλω κανένα πλυντήριο. Το μωρό ξανακοιμάται. Θέλω και γω να κλείσω λίγο τα μάτια μου αλλά είναι ήδη μεσημέρι - δεν προλαβαίνω. Ετοιμάζω το τραπέζι στο τσακ . Μπαίνει ο πρώτος - ρίχνει τη τσάντα του στο πάτωμα και πάει ολόισια στην κατσαρόλα. Να και ο δεύτερος. Σκοντάφτει στην τσάντα του πρώτου που είναι ριγμένη στο πάτωμα και αρχίζει γκρίνια. Τσακώνονται για 1-2 λεπτά και κάθονται στο τραπέζι (αφού πριν έχει αφήσει την τσάντα του μπροστά από το ψυγείο). Τρώνε στα γρήγορα και τρέχουν στους υπολογιστές τους. Πριν προλάβω να μαζέψω τα πιάτα τους, έρχεται και ο σύζυγος. Κάθεται να φάει ευτυχώς χαμογελαστός. "Πως πέρασε το μωρό μου;" με ρωτάει γλυκά. Και πάνω που αρχίζω να πετώ στα σύννεφα και να ξεχνώ την κούραση μου, συνεχίζει: "Τι έδειξαν σήμερα τα πρωινάδικα;" Σηκώνεται να πάρει κάτι από το ψυγείο. Βλέπει την τσάντα και θυμώνει. Την σπρώχνει παρα πέρα. Τρώει και φεύγει αμέσως για τη δουλειά. Η κουζίνα είναι ένα χάος. Μέχρι παπούτσια κάτω από το τραπέζι βλέπω. Ακούω τη μικρή που ξύπνησε. Φωνάζω να την πάρει κάποιος για να μαζέψω την κουζινα. Κανείς. Πάλι εγώ στο ένα χέρι το μωρό μου και με το άλλο να κάνω τις δουλειές. Αρχίζει να με πονάει η μέση μου. Κατεβαίνει ο λεβέντης μου με τα βιβλία στο χέρι. "Είναι ώρα να με πας στο μάθημα". Γρήγορα το μωρό στο κάθισμα του, τη ζώνη του, την πιπίλα, νερό, κανένα παιχνίδι... Τρέχω να προλάβω. Ελπίζω να μην βρεθεί κανένας τροχονόμος στο δρόμο μου γιατί την έβαψα. Στην επιστροφή πέφτω σε μποτιλιάρισμα. Το μωρό κλαίει γιατί της έπεσε η πιπίλα. Τραγουδώ όποια παιδικά τραγουδάκια ξέρω για να την κάνω να ξεχάσει....
Τώρα είναι 11 το βράδυ. Ο άντρας μου, πτώμα στην κούραση, παρακολουθεί στην κουζίνα το ποδόσφαιρο για να χαλαρώσει. Τα αγόρια, αφού ζαλίστηκαν από το πολύ παιχνίδι στους υπολογιστές τους, άπλωσαν στο σαλόνι και χαλαρώνουν στην τηλεόραση. Εγώ, αφού ξεμεσιάστηκα να κοιμήσω το μωρό, έχω πάλι ένα σπίτι αχούρι. Ο νεροχύτης γεμάτος πιάτα και κατσαρόλες (ά... ξαναμαγείρεψα εν τω μεταξύ), οι πάγκοι της κουζίνας... άστα, το πάτωμα γεμάτο τσάντες, παπούτσια, παιχνίδια, βιβλία. Δεν έχω πια δυνάμεις να συμμαζέψω ξανά. Αύριο το πρωί ίσως ... Κάθομαι στον υπολογιστή μου και όλοι με κοιτάζουν και κουνούν τα κεφάλια τους. " Τυχερή !!! Αύριο όλοι έχουμε σχολείο και δουλειά και συ θα ξεκουράζεσαι στο σπίτι!!!"
4 σχόλια:
Σε καταλαβαίνω απόλυτα..
Έτσι έγινε και με μένα. Έφυγα για να μεγαλώσω επιτέλους το τρίτο μωρό μόνη μου. Νόμιζα ότι θα είχα όλο το χρόνο δικό μου. Αλλά..
Ούτε κατάλαβα ποτέ πως ο χρόνος λιγόστεψε, άσε που επειδή δεν βγαίνεις απ το σπίτι νομίζουν ότι δεν εργάζεσαι! Επομένως δεν βοηθά κανείς!
-Μη σε πάρει από κάτω, άρχιζε να αναθέτεις καθήκοντα!
Κατερίνα σ'ευχαριστώ για την κατανόηση...
Φαίνεται πως με πήρε από κάτω - είμαι στις μαύρες μου σήμερα.
Γι' αυτό μόλις ξυπνήσει η κόρη μου, θα την πάρω αγκαλιά και θα πάω μια μεγάλη βόλτα. Δεν θα κάνω τίποτε άλλο σήμερα :)
Καλημέρα. Μαθαίνουμε τα παιδιά μας να είναι ανεύθυνα επωμιζόμενες όλες τις ευθύνες. Γιατί πρέπει όλα να περνάνε απο τα χέρια σου; Κι αν κλάψει λίγο η μικρή τι έγινε; Αν τη μεγαλώσεις στα χέρια, δεν θα κουνάει τα χέρια της για να σε βοηθήσει, όπως δεν τα κουνάνε οι γιοί σου, αντίθετα σε επιβαρρύνουν πετώντας τα πράγματά τους. Και ο άντρας σου δεν σε βοηθάει, απλά γκρινιάζει, παίρνει απο εσένα και φεύγει.
Μεγάλωσα δύο παιδιά όταν δούλευα σε οίκο ραπτικής. Ο άντρας μου ήταν στατιωτικός και έλειπε συχνά. Μόνα τους γύριζαν απο το σχολείο και ζέσταιναν το φαγητό που είχα ετοιμάσει απο την προηγούμενη. Κανένα ατύχημα δεν πάθανε με την ηλεκτρική κουζίνα. Μετά μου αφήναν και ζεστό το φαγί στο θερμοθάλαμο. Επλεναν και τα πιάτα.
Εχοντας οργανώσει έτσι το χρόνο σου φεύγει η ζωή σου γρήγορα, μέσ' απ τα χέρια σου σαν άμμος και αυτό που μένει είναι η πικρία που δεν χάρηκες αρκετά.
Υπομονή... θα μεγαλώσουν τα παιδιά... και θα έχεις ολή την ζωή μπροστά σου να την χαρείς...
Δημοσίευση σχολίου